اشعار

سلام حضرت والا سلام حضرت سلطان            سلام رحمت پروردگار حضرت باران

قسم به نان تـنوری خـانه‌ات که همیشه            به دستهای گدا داده است دست شما نان

درست بعد علی و پس از محمد و زهرا            به روی سینۀ تو حک شدست سورۀ انسان

نه دعبل و نه فرزدق نه محتشم و نه مقبل            کسی نداشت بدون نگاه لطف تو دیوان

میان این همه هُدهُد که گوشه گوشۀ صحن است            برای عرض ارادت کجا نشسته سلیمان

فرشـته‌های خدا بعد کـربلا شب جـمعه            به محضر تو شرفیاب میشوند رضا جان

پُر است کل جهان از کمال لطف نگاهت            که با نگاه تو دیگر کسی نمانده پریشان

نم محبت تو جاری است بر روی گونه            که گـاه می‌گـذرد رود از مـیان بـیابـان

شـنیـده‌اند که باز از تو کاظمین بگـیرد
کسی که پیش شما روضۀ حسین بگیرد

به احـتـرام شـمـا ایـسـتـاده‌انـد مـلائـک            در این حرم به خدا مست باده‌اند ملائک

شبـیـه چند کـبـوتر کـنـار سفـرۀ لطفـت            هـمیـشـه در طلـب استـفـاده‌انـد مـلائک

نظر به سادگی‌ات کرده‌اند؛ حضرت سلطان            اگر کـنار شما صاف و ساده‌اند ملائک

مسلَّم است از این مهربانیِ تو که عُمری            اسـیـر رأفـت ایـن خـانـواده‌انـد مـلائک

فرشته‌ای وسط صحن داد میزد و می‌گفت:            به جز شما به کسی دل نداده‌اند ملائک

مسیر مشهد و قم مثل اربعین حسینی ست            که در مسیـر شما بیـن جـاده‌اند ملائک

دخیل بسته به باب الجواد روح الأمین پس            گـدای خـانۀ خـورشـید زاده‌انـد ملائک

شـنیـده‌اند که باز از تو کاظمین بگـیرد
کسی که پیش شما روضۀ حسین بگیرد

هَرکس دهـان به مـدحِ شُما باز می‌کند            عـیـسی مسـیح می‌شود، اِعجاز می‌کند
یک بار زائری که به مهمانی‌اَت رسید            هنگـامِ رفـتَـنَـش به جَـنـان ناز می‌کـند

مـرغِ دلـم به شـوقِ زیارت شبانه روز            تـا گـنــبـدِ طـلای تـو پــرواز مـی‌کـنـد

عَلّامه، قَدرِ فَهمِ خودش دَر کلاسِ دَرس            شَـرحی برای وَصفِ تو آغـاز می‌کـند

آئــیــنــۀ تَـــمــامِ جَــمــالِ مُــحَــمَّـــدی
تـنـهـا تـویـی کـه عــالِـمِ آلِ مُـحَــمَّـدی

هر زائری که در حرمت بی ریا نشست            شـانـه بـه شـانـۀ هـمـۀ اَنــبـیـا نـشـست
یک لحظه با نفـس زَدَنش در حریمِ تو            یک عـمـر زائـرِ تو کـنـارِ خدا نشست
با نُسخـۀ تو تا به قـیامت سَلامت است            هر لاعَلاج، تا که به دارُالشَّفاء نشست
دورَش کـنـنـد زآتـش دوزَخ، مَـلائـکـه            آنکَـس که در جـوارِ امامِ رضا نشست

هر مُـدَّعیِ عِـشق، که عـاشق نمی‌شود
هـرکَـس به خـادمیِ تو لایـق نمی‌شـود

از حَـبـسِ سَـردِ فـاصـلـه آزاد می‌شـوم            وقـتـی دَخـیـلِ پـنـجـره فـولاد مـی‌شوم
تو دانـه ریـخـتـی و شُـدم جَـلـدِ بـام تـو            تـنـهـا اسـیــرِ دامِ تـو صـیّـاد مـی‌شـوم
از من خرابتر به حرم زائری که نیست            امـا بـه یـک نـگـاهِ تــو آبــاد مـی‌شـوم
وقـتـی عـلیِ عـالـیِ اَعـلایِ مـن تـویی            من نـیـز در رکـابِ تو مـقـداد می‌شـوم

نـزدِ تـو مـی‌رســیـم زِ دارُالـوِلایــه‌ات
جـایـی نـمی‌رویـم بِـجُـز زیرِ سـایـه‌ات

آقا قـسم به لطـف و کرامـاتِ بی‌حَـدَت            آقــا قــسـم بـه زلـفِ سـیــاهِ مُـجَـعَــدَّت
آقا قـسـم به خـسـته دلانـی که مانـده‌انـد            در آرزوی دیدنِ آن صحـن و مرقَـدَت
ای کـاش مـی‌پَـریـد شـبــیـهِ کـبـوتـران            دلـهـای ما هـمیـشه به اطرافِ گُـنـبَدَت
تنها نه ما به شوقِ حَرَم ضَعف می‌کنیم!            حـتّی بهـشت هـم شده مجـنونِ مشهَدَت

بَـر سَـر درِ حَـریـمِ دلِ مَن نِـوِشـتـه‌انـد
خاکِ مرا زِ خاکِ خُراسان سِرِشـته‌اند

وقتی که نورِ شمسِ جمالت طلوع کرد            پروردگار، خـلـقـتِ ما را شـروع کرد
کـعـبـه زِ بـارگـاهِ شـمـا فـیـض می‌برد            از شوقِ تو، دلم سوی کعبه رُکوع کرد
عـلـمِ تو ارثی اَست زِ دریای عـلم حق            هر عالِمی رسید حضورت، خشوع کرد
کـوهِ اُحُـد شـنـیـد چـو هـم نامِ حـیـدری            یک یاعلی کِشید و به پایت خضوع کرد

“هو یا رضا” به نامِ تو “هو یا علی مدد”
در خـاک می‌رویم هـمه با “عـلی مدد”

ما بـا ولایتِ تو به خورشـیـد می‌رسیم            بـر اوجِ بـی‌نـهـایتِ تـوحـیـد می‌رسـیم
ما با محـبّـتِ تو که گـنـجی بُـوَد به دل            آنجـا که جـبـرئـیـل نـمی‌دیـد می‌رسـیم
مـا بـا عـنـایـتِ تـو به اِحـیـای اَمرتـان            بر آن کـمـالِ ناب که گـفـتـید می‌رسـیم
ما افـتخار، با تو فـقـط کـسب می‌کـنـیم            آری به هر کجا که بخـواهـید می‌رسیم

مـا بـی‌رضـایتِ تـو خـدایی نمی‌شـدیـم
بی‌اذنِ تو که کـرب و بلایی نـمی‌شدیم

تنها به تخت و تاج شما التماسِ ماست            هر شب به آستان تو حمد و سپاسِ ماست
وقـتـی دلـم بـرای حـرم تـنـگ می‌شود            یک یا امام رضاست که رمزِ تماسِ ماست
جـای محـبـتّـت صدفِ سیـنـۀ من است            این هم زِ لطف مادرِ گوهرشناسِ ماست
گرم است پشتِ کـشور ما به حـریم تو            محکم به رَأفتِ تو نظام و اساسِ ماست

ای آبـروی کـشـورِ ایـران، اَبَـاالـحـسن
دستم بگیر، حضرت سلطان، اَبَاالحسن

لـبریز عـشق و بـاورم در مشهـد تو            از خـانـه‌ام راحـت ترم در مشهـد تو

مـثـل کـبــوتـرهـای جـلــد آسـمـانـت            قـدری به دنـبـال پَـرم در مـشهـد تـو

خـسـته، شـکـسته، آمـدم پـابـوسی تو            امـا به لطـفـت بهـتـرم در مشهـد تـو

گـرچه امـام مـهـربـانی تـو، اگـر چه            مـن مـایـۀ درد سـرم‌ در مـشـهـد تـو

می‌خـواسـتـم بار دگر دسـتم بگـیری            حـاضـر شـدم با مـادرم در مشهد تو

بیرون مکن، گرچه ز عصیان شرمسارم            خـدمـتگـزارم، نوکـرم، در مشهد تو

از اولیـن روز زیـارت، یاد اشک و            سـخـتـی روز آخــرم در مـشـهـد تـو

در صحـن عشقت هـمنوای اشکهایـم            در مـشهـدیم اما به فـکـر کـربـبـلایم

امشب به روی مـأذنـه نـقّـاره می‌زنم            چـشـمه شـدم بـرای تو فـوّاره می‌زنم
تا صبح، مِی به عشق تو همواره می‌زنم            طـرحی بـرای ایـن دل آواره می‌زنـم

از سـمـت نــور، رایـحــۀ یــار آمــده

غوغای عاشقی‌ست به میدان رزم عشق            به به از این صلابت و این عزم و جزم عشق
گشتم نگرد نیست نظامی به نظم عشق            برخیز و بی‌درنگ بیا سمت بزم عشق
دل دل نکـن که حـضرت دلـدار آمده

مستی زِ حد فـراتر و باقی ست باده‌ها            پُر از صدای شُرب شراب است جاده‌ها
گـیـرند دست رهـگـذران را فـتـاده‌ها            ای تکسوار جاده! نظر بر پـیاده‌ها…
آن کس که خورده بر در و دیوار آمده

شـاهـیـم اگـر، گـدای درِ آل حـیـدریـم            دلـدادگـان خـواهـر و مـست بـرادریم
تـنهـا دلیـل اینکه سرافراز محـشریم:            سربازهای خانۀ مـوسی بن جعـفـریم
ســربـازهـا به دار که ســردار آمــده

وقـتـی نـگـاه ماه به گـهـواره‌ات فـتاد            از شرم طرح چهرۀ تو پای پس نهاد
مجنون شدند عاقل و دیوانه، ابر و باد            حرف جنون زدیم، زلیـخا اشاره داد :
یـوسـف ترین قـمـر سـر بـازار آمـده

خورشید از نقـاب افق جـلـوه گر شده            این فجر صادق است، کمال سحر شده
خاک عین کیمیاست که وقت نظر شده            پـژواک ذوالـفـقـار عـلی بـیـشتر شده
چـون جـلـوه‌ای زِ حـیـدر کـرّار آمـده

نـور رضا رسید، مـسـیحا درست شد            دارالـشـفـا زدنـد، مــداوا درسـت شـد
بست و رواق و صحن حرم تا درست شد            مکه، مدینه، عـرش معـلّا درست شد
یـا کــربـلا دوبــاره بـه تـکـرار آمـده

وقـتـی نـگـاه مـی‌کـنـم از راه دورتـر            چشمم به گنبد تو شود جفت و جورتر
از هـرکجا، ضریح شـما پُر عـبـورتر            باید صبور باشم، از این هم صبورتر
در این حـریـم، خـیـل گـرفـتـار آمـده

هر زائری برای زیـارت رسیده‌است            اول هزار مـرتـبـه منّت کـشـیـده‌است
هر نـادمی که گـاه گـنـاه آفـریـده‌است            سلطان طوس آبرویش را خریده‌است
در تـوبـه خـانـۀ تـو گــنـهـکـار آمـده

هرگاه در هیاهوی حاجت دعا گرفت            فـریـاد می‌زدنـد مـریضی شـفا گرفت
هرکس که درد داشت، زِ هرجا دوا گرفت            گـفـتـند: از کـنار ضریح رضا گرفت
دارو بـیــار، ایـن هـمـه بـیـمـار آمـده

فصل الخطابِ صحبتِ با یار کربلاست            تـنـهـا نـشـانـۀ دل بـیـدار کـربـلاسـت
مشهد که می‌روم دلم انگار کربلاست            زائر شدم زیـارتِ این بار کـربلاست
در بـزمـتـان (اسـیـر) عـلـمـدار آمـده

من همانم که شبی گم کرد راه چاره را            روشـنم کن تا نبـیـنم نفـس آتش پاره را

دل سیـاهی کار دسـتم داده اما دلخـوشم            لطف تو وقتی طلا کرده ست سنگ خاره را

در مدارت مشتری‌ها رفت و آمد می کنند            پـرتو لطفت گرفـته دست هر سـیّاره را

بی‌برات کربلا غرق است کشتی‌های من            اشک ها را دیده‌ای یا موج تخته پاره را

زیـر ایـوان طلایت سـالـها مـسـتـأجـرم            گرچه صاحبخانه میخواهی من آواره را

می‌زند هر چهارشنبه نبض من پرپر ولی            صبح رستاخیز من روزی ست که نقاره را…

ای رأفـت تو رأفـت ذات خــدا رضــا            از پـای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت از آن رضاست که در عرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضا، رضا

هر کس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق            او بـیـشـتر بَـرَد به درت الـتـجـا رضا
عیسی صفای روح گرفته در این حرم            موسی ستاده بر در تو با عـصا رضا
از روضـۀ مـقـدس تو می‌وزد نـسـیـم            تـا بـاغ خُـلـد، بـا نـفـس انـبـیــا رضــا
جوشد ز بس اجابت از این آستان قدس            گـم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گـشوده برای خوش‌آمدش            از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیـشتر ز خـواندن اذن دخول من            بر من نگاه کـردی و گـفـتی بیا رضا
در کوی تو ز بس که رؤفی تو، زائرت            داند ثواب، اگر چه بیارد خـطا، رضا
من شرم می‌کـنم که بیایم در این حرم            تو می‌زنی مرا ز کرامت صدا، رضا
آید به گوش دل ز طـپـش‌های سیـنه‌ام            دائـم صـدای زمـزمـۀ یـا رضـا رضـا
در آسـتـان قـدس تـو انـگـار مـی‌کـنـم            گـردیـده قـسـمـتم سـفـر کـربـلا رضـا
نـشـناخـتـم، امـام زمـان زائـر تو بـود            کـردم سـلام و داد جـواب مـرا رضـا
با آنکه شـهـریـار هـمه عـالمی، کسی            مـثـل تو نـیـست بـا فـقـرا آشـنـا رضـا
یک بار اگر کند به خـراسان زیارتت            بر بـازدیـد زائـرت آیی سـه جـا رضا
اول به خُـلـد فـاطـمه گـوید جـواب او            هرکس صدا زند ز ره صدق «یارضا«
مـولای مـن به جـان جـواد الائـمّـه‌ات            دسـت مـرا بـگـیـر، بـرای خـدا رضـا
دست مرا گرفـتی و سوگـند می‌خورم            آقـاتـری از ایـنکـه نـمـایی رهـا رضا
زوّار چون به سوی حریمت سفر کنند            باید که جان دهـند به گـنـبـد نـما رضا
هرکس به عمر خود شده مأنوس با کسی            میثم گرفـتـه انس بـه مهـر شما، رضا

شـبـیـه شب زده‌هـایم که در حـرم آقـا            مسیـرشان به تو افـتاده ذوالـکـرم، آقا

شـبی که گـم شده بـودم در آیـنه‌کاری            نـمی‌رود بـخـدا هــرگـز از سـرم آقـا

بسـنده کرده ام ایـنجا به کـنج دیـوارت            اجــازه از تــو نـبـاشـد نـمـی‌پــرم آقـا

عجب بساط عجیبی به پا شده در صحن            چه وحـدتی شده بیـن عرب، عجـم آقا

در ازدحـام گــداهـا نـمـی‌رسـد حـتـی            صــدای شــادی نـقّـاره‌هـا بـه هـم آقـا

هـرآنکه آمده ایـنجا ز غـم شده فـارغ            که قطعه‌ای ز بهشت ست قـدم قدم آقا

گـره‌گـشـایـی تـو شـد زبـانـزد مــردم            گـره‌گـشای دو عـالم حرم حرم آقا…

مائـیم هـم جـوار تـو یا حـضرت رضا            پـروانـۀ مـزار تـو یـا حـضرت رضـا
چون ذرّه بر مدار تو یا حضرت رضا            هر لحظه بی‌قرار تو یا حضرت رضا

داریـم زیـر سـایـه‌ات آرامـش بـهـشت
بی‌معنی است در حرمت خواهش بهشت

آقــای مـن ســلام غـریـب غــریـب‌هـا            درمـانـده‌ایم و دل زده‌ایـم از طـبیب‌ها
زخــمـی مـشـت واشـدۀ نـا حـبـیـب‌هـا            لبـخـنـد تـوسـت پـاسـخ امن یجـیـب‌هـا
ای قــبــلـۀ هـمـیــشــۀ دسـتِ تــوسّـلـم
بـا تـکـیـه بر نـگـاه تو مـسـتِ تـوکّـلـم

در شهر با دعای تو باران گرفته‌است            مهر تو سایه بر سر ایران گرفته‌است
هر دل شکسته راه خراسان گرفته‌است            دل مُرده بود زائـرتان جان گرفته‌است
ایـنجـا گـدای سـاده پُـر آوازه می‌شـود
با هـر زیـارتی نفـسـش تـازه می‌شـود

اینجا شکسته بالی زائر سعـادت است            هر قطره اشک واسطۀ استجابت است
عاشق تر آنکه خواهش جانش شفاعت است            سرمـایـۀ قـیـامت ما این زیـارت است
با اینکه شهر از نفـس افـتاده در گـناه
در زیـر آسـمـان تـو داریـم سـر پـنـاه

یادش به خـیر حال خوش بی‌گـناهی‌ام            حــالا کـه روسـیـاه جـهـان تـبــاهـی‌ا‌م
از تـو جـدا نـکـرده مـرا روسـیـاهی‌ام            یـادت رفـیـق دورۀ بی‌تـکـیه گـاهـی‌ام
اذن ورود، اشک زلال است در حرم
رؤیای نا امـید، مـحال است در حـرم

با هر بهـانه سـمت حـرم می‌کـشانی‌ا‌م            از لـطـف هـم جـواری‌تان آسـمـانـی‌ام
مهرت چه نقـش‌ها زده بر زنـدگانی‌ام            طی گـشـته پـای آیـنـه‌هـایت جـوانی‌ام
این اشک های داغ که فریاد بی صداست
با گونه‌های پنـجـره فـولادت آشـناست

زائــر شــدم دوبــاره جــلال امــام را            از من گـرفـته اشـک مـجـال کـلام را
آقــا بــبـخـش ســادگـی ایـن ســلام را            می‌خواهم از تو وعـدۀ حُـسن خـتام را
عـمـریست از هوای هـیاهو بُـریـده‌ایم
از هر که غـیر ضامن آهـو بُـریـده‌ایم

پـریـشـانم پی درمـان دردم راه می‌افـتم            به یـاد لحـن فـرزنـد رسـول الله می‌افـتم

همان لحنی که شیرین بود و لذت داشت تکرارش            دلم قرص همان وعده است یاد ماه می‌افتم

هزاران سکـۀ دنیا نمی‌ارزد به دیدارش            گـدایش بودم از اول به پای شاه می‌افتم

که دستم را بگیرد، بر سرم دستی کشد شاید            موجه گردم، و در صحن طوسی آه می‌افتم

به من گفتند دیوانه پریدی یا که نه گفتم:            رضایم اوست روزی دست خاطرخواه می‌افتم

سپردم دست او آینده‌ام را چون که می‌دانم            به دست من اگر باشد درون چاه می‌افتم

مـن کـیـسـتـم گـدای گـدایـان این درم            گر پا نهم به جای دگر خاک بر سرم

روزی اگر بناست از این در جدا شوم            از هم جدا شوند سر و جان و پیکرم

مـحــتـاج دام و شـیـفــتـۀ دانــۀ تــوأم            هر چـند در حـریم تو کم از کـبـوترم

زوّار عـارفـنـد بـه حـقّ تـو یـا رضـا            ای وای من که از همه بی‌معرفت ترم

بر پـادشـاهی دو جـهـان نـاز می‌کـنم            از آن خوشم که بر در این خانه نوکرم

مهر تو گشت شیرۀ جان و روان روح            از لحظه‌ای که شیر به من داد مادرم

فـیض زیـارت تو و آلـوده‌ای چو من            گر لـطف تو نبـود نـمی‌گـشت بـاورم

هرکس که دشمن است تو را دشمنش منم            حــتّــی اگـر بــود پــدرم یـا بــرادرم

از صـدق و پـاکی پـدر و مـادرم بود            گـر عــاشـق پـیـمـبـر و آل پـیـمـبـرم

یک عمر از تو گفتم و خواهم که وقت مرگ            خـیـزد رضا رضا ز نفـس‌های آخرم

پای مـرا بـبـند که پـابـنـد خـود کـنـی            دست مرا بگـیر که مسکـین این درم

من «میثمم» که با همه بیدست و پائیم            جـز دار عـشق تو نـبـود دار دیگـرم

زیـبـا و فـریـبـا شده بـاغ ارمـت            عطر نـفس بهـشت دارد حرمت
ایـام کـرامـتت هـمه جـمع شـدند            در سـایۀ بـارشی ز ابـر کـرمت

********هاشم وفائی********

اوصاف تو بیش ازاین ستایش دارد            جبریل در این حرم نیـایش دارد
این یک دهه را گرچه کرامت نامند            ابـر کرمت هـمـیشه بارش دارد

********هاشم وفائی********

مشهد حـرم مطهـر سلطان است            قم مرقـد پاک بانوی باران است

گویند که حد فاصل این دو حرم            بین الحـرمین کشور ایران است

********اسماعیل شبرنگ********

عالم دوباره غـرق شمیـمی معطرست            تابـیـده بر زمیـن قـمری که مـنوّرست
ماهی که در جزا ز شفیعان محشرست            معصومه آمده گل موسی بن جعفرست

جـشن ولادتـش شده دم از شعـف بزن
بی‌وقـفـه نـاز مـقـدم جـانـانـه دف بزن

از عشق او زمین و زمان در تلاطم است            روشن ز نور او قمر و شمس و انجم است
فضل جهان به پیش مقامات او گم است            پرواز عاشقان همه دم جانب قـم است
شکر خدا که این دلمان چون کبوترست
پا بـست این سلالـۀ زیـبـای کـوثـرست

آمـد ز یـمن مـقـدم او جان صفا گرفت            دنـیای عاشـقی هـمه عـطر ولا گرفت
باید میان جـشن سرورش عـطا گرفت            عـیدی ز مادر و پـدرش کـربلا گرفت
خوشبخت کسی که طالع او فوق العاده شد
عــیـدی او زیـارت ایـن خـانـواده شـد

دارد چـه جـلـوه‌ای جـنـم کـبریـایی‌اش            نــور خـدا رسـد ز جـمـال خـدایـی‌اش
بـاشـد عـیـان نـشـانـۀ خـیرالـورائی‌اش            فخـر البـشر میان جهـان شد فـدایی‌اش
باشد کـریـمه بر هـمگـان او کـرم کـند
بیـچاره را به یک نظرش محـترم کند

عشقش نشانه ای ز سرشت حلال ماست            نامش نگار و نقـش نگـین مدال ماست
دیوانگی ز جام و می‌اش شرح فال ماست            قسمت شود اگر حرمش اوج حال ماست
به به عجب صفا به خدا پشت این درست
آقـا بود هرآنکه بر این خانه نوکرست

همپای عرش حضرت حق پرچمش بود            ایـن ذرّه‌ای ز جـایـگـه اعـظـمـش بود
در مـدح او مـدیـح دو دنـیا کـمش بود            او مهـربـان چـنـان پـدر اکـرمـش بـود
عـزّت دهد قـسم به خـدا فـیـض نام او
شـکـر خـدا شـدم ز ازل مـن غـلام او

لطفِ بی‌حـدّ تو در بند کـشد انسان را            پَـر و بـالی بدهـد هر نَفَـست ایـمان را
بانـویی! محـتـرمه، عالـمه و با هـیـبت            سر به تعـظیم کـشاندی همۀ نِسوان را

دخترِ حضرتِ موسی، هنرت موسایی            سـر و سامان بـدهی آدمِ بی‌سـامـان را
ابرِ رحمت شده‌ای بر همگان می‌باری            بارش‌ات کرده پریـشان، اثرِ باران را
شهـرِ قُـــم را حـرم الله نـمـودی بـانـو            تا تـجّـسّم بکـنی یکِ حـرمِ پـنـهـان را

«عصمت اللهِ جهانی به نظر دریایی»
«شک‌ ندارم گهرِ ناب، خودِ زهرایی«

خواهرِ حضرت سلطان، نظرت بخشیدن            ای کریـمه کرمی کن کـرمت بخشیدن
مثـلِ یک سائـل افـتاده ز پـا، دلگـیـرم            گفته‌اند هست فـقط در گذرت بخشیدن
«خیر» معنا بشود در حرمت بی‌بی جان            کـامِ ما را بـکـند مثلِ شکـر بخـشـیدن
بخششی کن که شوم جَلدِ شما بی‌وقـفه            می‌رهـاند دلِ من را ز خطر بخـشیدن
در پـنـاهِ تـو به هـر جا برسـم می‌دانی            سـایـه انـداز بود سـایـۀ سر بـخـشـیدن

«ای سلامِ همۀ شهر به تو معصومه»
«ناز دارد همۀ دهر به تو معصومه»

ای کـریـمـه کـرمت پـهـنـۀ دریـا باشد            شأنِ والای تو چون مـریمِ عـذرا باشد
تو امـان نـامه دهی با نگهـت بر سائل            مَثَـلِ کـار تو چون شاخـۀ طـوبـا باشد
حرمی ساخته‌ای در دلِ ما بی‌بی جان            حـرمت ملـجـأ هر عـاشـقِ تـنهـا باشد
مـادرانـه به هـمـه لطـفِ مـداوم داری            خـوی تـو آیـنـۀ حـضرت زهـرا بـاشد
زینبِ دوّمی و خـواهـر سلطان هستی            وجَـنـاتـت مَـثَــلِ زیـنـبِ کـبــرا بـاشـد

نـامِ زیـبای تو را مـستـمـراً می‌خـوانم

شـهـر قُــم را حــرمِ آل عـبـا مـی‌دانـم

الـســلام عـلـیـک یــا بـانــو            بـپـذیـر این سـلام مـا بـانــو

دیـدن گـنـبـد پُـر از مـهـرت            می‌دهـد بـر دلـم صـفـا بانـو

هر زمان که بهشت میلم بود            بـروم جـز حـرم کجـا بانو؟

آب خضر و حیات جاویدان            در کـویـر قـمـی شـمـا بانـو

نه فـقـط جان من به قربانت            هـمـۀ بـچـه هـای مـا بــانــو

پـای تو آنقـدر بریـزم اشک            تا ز دسـتم شـوی رضا بانو

به جـواد الائـمّــه و پــدرت            قـسـمـت می‌دهـم تو را بانو

کار من را درست کـن جان            خودت و حضرت رضا بانو

در حریمت چـقدر می‌چسبد            روضـۀ شـاه کــربــلا بـانـو

عـمّه جان شما چه می‌بـیـنـد            شـور محـشر شده به پا بانو

آه از این روضه خوان چه میخواند            رفـته سـرها به نیـزه‌ها بانو

به حـریـمت رسیده‌ام مـددی            از هـمه دل بـریـده‌ام مـددی

بانـو هـمیشه خـیـر شـما می‌رسد به ما            از تو چـقـدر بوی رضا می‌رسد به ما

شاعـر شـدم که دعـبـل دربـارتان شوم            هرچه نمی‌رسد، که عبا می‌رسد به ما

این شـور هـیـئـتی جـوانـان شهـرمـان            از آب شـور شهـر شـما می‌رسد به ما

وقتی مزار حضرت زهرا مزار توست            بوی بهـشت هم زِ دو جا می‌رسد به ما

از لـطـف بـیـکـرانـۀ تو جـمـکـرانی‌ام            از هرسه شنبه حس دعا می‌رسد به ما

بانو جـواب پرسـش من را خودت بده            آیـا بـرات کـرب وبـلا مـی‌رسد به مـا

تا که در صحن و سرای تو قدم برداشتم            باز عـاشق تر شدم کاغـذ قـلـم برداشتم

آمـدم عـاشـق شـدم مثل کـبوترهای تو            چون کنار دانه اینجا عشق هم برداشتم

در حریمت هستم و انگـار پیش مادرم            من فقط بوده همین از این حرم برداشتم

نـذر کردم توشه‌ام باشد دم یـوم الورود            تـربـتی که بارها از این عـلـم برداشتم

باید اینجا عشق را آموخت ورنه پیش از این            من کلاه عـاشقی را از سـرم برداشـتم

چـشم های خـسته‌ام انگـار شیـداتر شده            هرچه اینجا بیشتر از این کرم برداشتم

هرچه بر میدارم از این سفره میبینم هنوز            حیف عـمرم رفته و انگار کم برداشتم

سایۀ بالاسـرم دست از گدایت بر ندار            دست از دنـیا به اسـم تو قـسم برداشتم

غـربتت را دیدم و یـاد غـریبیِ حـسین            بین این میخانه یک پیمانه غم برداشتم

الـســلام ای دل و دلـدار ابـاعـبـدالله            شـشـمـیـن سـیـد و سـالار ابـاعـبدالله

هـمه با دیـدن تو یاد حـسین افـتـادند            ای حـسـیـنـیــۀ سـیـّـار ابــاعــبــدالله

ما حـسـیـنی شدگـانِ نَفـسِ گرم توأیم            به تـو هـسـتـیـم بـدهـکـار اباعـبـدالله

کار تو داده نتـیجه چه قیامت کردند            اربـعـیـن لـشـکـر زوّار ابـاعـبــدالله

در و دیوار مدیـنه ز غـم بی کسی ات            مـی‌زنـد تـا بـه ابــد زار ابـاعــبـدالله

مادری بودی و کوبید درِ بیتِ تو را            آتـش آن در و دیــوار ابــاعـــبــدالله

یعنی از آن همه شاگر در آن شب آقا            یک نفـر با تو نـشد یـار اباعـبدالله؟!

تا که بستند دو دستان تو را شد زنده            غــربـت حـیـدر کــرّار ابـاعــبــدالله

تو علی گشته‌ای و ابن ربیع هم قـنفذ            وای از این هـمه تـکـرار اباعـبـدالله

سرِ پیـری گـذرِ تو به چه جاها افتاد            وای از آن هـمــه آزار  ابـاعــبــدالله

شکر حق باد که در لحظۀ آخر ز عطش            چـشـم‌هـای تو نـشـد تـار ابـاعـبـدالله

خواهـر تو نشد ای شاه برای پسرت            در دل شـعـلـه پــرسـتـار ابـاعـبـدالله

کفـنت خار بیابان نشد و بی‌تو نرفت            دخـتـرت بـر سـر بـازار ابـاعـبـدالله

حتی قلم ز شرح چنین غصّه قاصر است            قـبـر امام تـولیـتـش دست کافـر است

حـیـن قـدم زدن به امـامـت سـلام کن            کمتر بایست! زائر این خاک عابر است

ما شیـعـۀ حـلاوت یک قـال صادقـیـم            نَقل حدیث اوست که نُقـل منابر است

شـیـخ الائـمّـه، عـالـم آل محمد اوست            یعنی یمی که یک نم از آن، علم جابر است

فرموده حضرتش که "نوحوا علی الحسین"            بانی گریه اوست اگر روضه دایر است

در شــیــوۀ جـســارت ابـن ربـیــع ها            نسل عـلی و فاطمه بودن مـؤثر است

آتش، طنـاب، کوچه و مأمور بد دهن            دشمن چه در شکنجۀ معصوم ماهر است

بـانـوی پـا به مـاه نـدارد به خـانـه‌اش            حداقل از این جهت آسوده خاطر است

هرجا دری یا جگری سوخت شک نکن            آتش بـیار شهر مـدیـنـه مـقـصّر است

نیـمه شب شـعـله به مهـمانی در می‌آید            اشـک آتـش به سـر هـیـزم تـر مـی‌آیـد

کـوچـه را دود گـرفت و وسط آتـش ها            پشت در حضرت زهرا به نظر می‌آید

روضه خوان کیست؟ امامیست که چون ابراهیم            مثل خیری ست که در دامن شر می‌آید

روضه خوان باش که درک صفحات مقتل            فـقـط از عـهـدۀ لـبـهـای تـو بـر می‌آیـد

بی وفا شهـر مدینه، بی حـیا ای بـغـداد            سوز این روضه به پابوس جگر می‌آید

گرچه عمامه نداری و عبایی هم نیست            بـه تـنـت نـور ولایـت چــقـدر مـی‌آیـد

ماه، روبـنـد بـیانـداز ببـین در دل شب            مو پـریـشان وسـط کـوچه قـمـر می‌آید

مو پریشان شدی و زجر کشیدی، آری            مو پـریـشان بـشود حوصله سر می‌آید

روضه بر حـاشیۀ برگ شقـایق بنویس

مثل زهراست غمت، حضرت صادق بنویس

چه رسیده ست به حال بـدن محـترمت            و چه سنگین شده بر شانۀ تو کوه غمت

ریسـمان بر تن مهـتاب تو بی تاب شده            کوچه پر نور شده نیـمۀ شب از قدمت

تو اگـر تـنـدتـر از این بروی مـیـفـتـی            آه ای پــیـر قـبـیـلــه، آه از قَــدِّ خـمـت

مو سفـیـدی و ولیکن پـسـر فـاطـمه‌ای            مـادرت گـفـت بُـنَـیَّ بـه فـدای قــدمـت

مثل آن سینۀ سنگین شده در ظهر عطش            چقـدر سخت شده هم دم و هم بازدمت

تو چه گفتی که سزاوار مصیبت شده‌ای؟            تو چه کردی که کند قاتـل تو متّهـمت؟

بـنـویس آنـچـه که اسلام به آن وابـسته            رسـتـگـاری مـرا داده خـدا در قـلـمـت

روضه بر حـاشیۀ برگ شقـایق بنویس

مثل زهراست غمت، حضرت صادق بنویس

هزار مرتبه شکـر خدا که شیـعه شدیم            به سیـنـه مُـهـر ولای علی نشانه زدیم

غـلام خـانـۀ اولاد مـصـطـفی هـسـتـیم            و دل به ریشۀ خـاکی چـادری بسـتـیم،

که گـفـته‌اید دو عالم گدای مادر ماست            که خلق عـالم و آدم برای مادر ماست

به لطف درس تو ما شیعه‌ایم شکر خدا            بـه زیــر دیـن شــمــائــیـم تـا ابــد آقــا

تو شیعه را نه، که اسلام را بنا کردی            چه مکتبی تو از این درس ها به پا کردی

هـزار حـوزه و مـکـتب به پـا شده امّا            هـنــوز هـم نـرسـیـده به ابـتـدای شـمـا

اگرچه این همه عالِم به حوزه‌ها هستند            هـنوز جـیره خـور سفـرۀ شما هـسـتـند

سـلام مـا به شـمـا ای سـلالـۀ پُر نـور            سـلام مـا به شـما یا مُـروّج الـعـاشـور

نـشـسته‌ایم در این روضه‌ها کـنار شما            که اشـک ما بـشـود مـایـۀ قـرار شـمـا

چـقـدر گـریه نـوشتی به پای عـاشورا            چـقـدر روضه نـوشتی برای عـاشورا

به داغ پـیـکــر اکـبـر چـقـدر بـاریـدی            به یاد حـنـجـر اصغـر چـقـدر بـاریدی

به دست بستۀ زینب چه گریه‌ها کردی            چه گریه‌ها که به دست ز تن جدا کردی

چـقـدر حسّ عـجـیـبی حـکـایـتت دارد            چـه مـاجـرای غـریـبی شهـادتت دارد

اسـیـر داغ شـمائـیـم و سیـنه می‌کـوبیم            به سـیـنه از غـم داغ مدیـنه می‌کـوبـیم

دوباره هـیزم و آتش، دوباره دود سیاه            دوباره روضه زهرا، دوباره گریه و آه

تو را چو جدّ غریبت کشان کشان بردند            میان خـنـده اوبـاش و این و آن بُـردند

مـیان کـوچـۀ غم ها زمـین زدنـد تو را            شبیه حضرت زهرا زمین زدند تو را

درست، اینکه زمین خوردی و پُر از دردی            اگـرچه پـیـر، ولی بـازهم شما مـردی

خدا کـند که دگر مادری زمین نخورد            به پیش چشم ترِ دختری زمین نخورد